Sanırım büyümekten en çok bugün korktum. Sanıldığı gibi önemli bir şeyin olduğu milat günlerinde, doğum günlerinde filan farkedilmiyor bu. En umulmadık zamanda birilerini suçlarken buluyor insan kendini. Geçmişte yaptığım seçimler, şimdi yapmakta olduklarım ve bunlarla birlikte gelen, farkında olamadığım vazgeçişler..Küçükken çok başkaydı. Her şey olabilirdim. Ressam olabilirdim, diş hekimi olabilirdim, öğretmen olabilirdim, müzisyen olabilirdim, hatta astronot bile olabilirdim. Ortaokulda sınıfta kalabilirdim, lisede aşık olabilirdim, okulu bırakabilirdim ya da ÖSS'de Türkiye birincisi olabilirdim.. Kocaman bir hayat vardı önümde ve heyecanla nasıl olacağını bekliyordum. Şu an 20. yaşımın içindeyim ve artık hayatımda olamayacağını bildiğim şeyler var. Şöyle bir baktığımızda çok gencim. Hatta istesem hala astronot olabilirim. Önümdeki kocaman hayattan aslında çok da fazla yıl eksilmedi. Ama önümde çok fırsat vardı ve bir seçim onlarcasını öldürmeye yetti her seferinde. Ve yaşım ilerledikçe seçeneklerim azalacak, her seçimle daha az fırsat kalacak karşımda. Her hamlede onlarca fırsatı iteceğim hayatımdan ve her hamle sadece sonuncusuna biraz daha yaklaştıracak.
Bugün, küçükken hayalini kurduğum ve artık olamayacağını bildiğim şeyleri düşündüm. Zamanında yaşamadığım duyguları, yapmak isteyip yapamadıklarımı, "ben hiç.."lerimi.. Farkettim ki artık "olsun hala yapabilirim ki" diyemediklerim var aralarında. "Hiçbir şey için geç değildir" cümlesini artık kuramadığım pişmanlıklarım var. "Artık geç" olanlar var işte. Kimi suçlamalıyım, bilmiyorum. Zaman, kimi zaman o kadar hızlı geçiyor ki, elimden kaçan ve bir daha hiç elimde olamayacak fırsatların o anda farkına varamıyorum.
Zamanın geçmesi artık daha çok korkutuyor beni. Her saniyenin, yaptığım hemen herşeyin bir başka seçiş ve onlarca vazgeçiş olduğu bilinciyle yaşamaya korkuyorum. Ne yapmam gerek, bilmiyorum. Sorusu, cevabı, çözümü olmayan belki de tek şey zaman. Sadece bir hayatım var ve aslında onun bile nasıl geçeceğine müdahale edemiyorum bazen.
Şu an 20. yaşımın içindeyim. Önümde hala kocaman bir hayat var. Ama artık o kadar heyecanlı olduğumu sanmıyorum.
ben 18 yaşındayım ve bu duyguyu şimdiden yaşıyorum. Seçimler her ne kadar kötü ya da geri dönülemez olsa da yaşayacak olan yine insanın kendisi. Bu yüzden pişmanlığın, yerini 'yaşa'maya ve güzelliklere bırakmasına izin ver. Güzel olmuş yazdıkların..
YanıtlaSilBilmiyorum ama bence aksini dü$ünmelisin.. Çok kli$e olacak biliyorum fakat, istedikten sonra yapılamayacak $ey yok.
YanıtlaSilUla$mak istediğin giden yollardan biri tıkandıysa $ayet ba$ka bir yol mutlaka vardır. Yanlı$ anlama ahkam kesmek falan istemiyorum ama bence bir dü$ün derim..
Mutluluklar :)
Teşekkür ederim yorumlar için :)
YanıtlaSilBen de zaten "istesem hala astronot olabilirim" derken bundan bahsetmiştim. Ama bazı şeyler var ki "hala"sı istesek de olamıyor. "Benim hiç çocukken kedim olmadı" gibi. Hala kedim olabilir ama 'çocukken' kedim olamaz artık :)
Not:Aklıma başka örnek gelmediğinden kedi örneğini verdim. Yanlış anlaşılma olmasın nefret ederim kedilerden.
Evet hele de o tek gözü kısılmış kedi... :))
YanıtlaSil